به تو عادت کرده بودم 
اي به من نزديک تر از من 
اي حضورم از تو تازه 
اي نگاهم از تو روشن 
به تو عادت کرده بودم 
مثل گلبرگي به شبنم 
مثل عاشقي به غربت 
مثل مجروحي به مرهم 
لحظه در لحظه عذابه 
لحظه هاي من بي تو 
تجربه کردن مرگه 
زندگي کردن بي تو 
من که در گريزم از من 
به تو عادت کرده بودم 
از سکوت و گريه شب 
به تو حجرت کرده بودم 
با گل و سنگ و ستاره 
از تو صحبت کرده بودم 
خلوت خاطره هامو 
با تو قسمت کرده بودم 
خونه لبريز سکوته 
خونه از خاطره خالي 
من پر از ميل زوالم 
عشق من تو در چه حالي

باورم نمی شود

نباشی‌

نیایی

نمانی

بروی

یا اگر می‌روی

دوباره بر نگردی..

باورم نمی‌شود

تنگِ غروب

تنگِ هم

کنارِ من

سر در آغوش من

روی پلّه نشستنی نباشد

میانِ چای خوردن ها

پک‌های سیگار

گپ زدنی‌ نباشد

شانه به شانه ت

شانه به شانه کوچه

شانه به شانه باران

دست در دستِ من

قدم زدنی‌ نباشد..

باورم نمی‌شود

غروب باشد

اذان مغرب باشد

این خانه باشد

این باغچه

این حوض

این کوچه

باورم نمی‌شود

من باشم

تو نباشی‌

و تمام شدنی برای من نباشد

تو نباشی‌ و مرگی برای من نباشد..

باورم نمی‌شود

جز خالی‌ِ این روز ها

خالی‌ِ این دنیا

هیچ چیز باورم نمی‌شود..

.

ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺁﻟﻮﺩﮔﯽ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺍﺯ ﺣﺪ ﮔﺬﺷﺖ

چرا ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺗﻌﻄﯿﻞ نمی کنی ؟

فکر کردن به تو ، کار شب و روز من شده ، بس که حالم گرفته است ، چشمانم غرق در اشکهایم شده ….

دیگر گذشت ، تو کار خودت را کردی ، دلم را شکستی و رفتی ….

همه چیز گذشت و تمام شد ، این رویاهای من با تو بود که تباه شد…

انگار دیگر روزی نمانده برای زندگی ، انگار دیگر دنیای من بن بست شده ، راهی ندارم برای فرار از غمهایم…

این هم جرم من بود از اینکه برایت مثل دیگران نبودم، کسی بودم که عاشقانه تو را دوست داشت ،دلی داشتم که واقعا هوای تو را داشت ….

دیگرگذشت ، حالا تو نیستی و من جا مانده ام ، تو رفته ای و من بدون تو تنها مانده ام ، تو نیستی و من اینجا سردرگم و بی قرار مانده ام….

فکر دل دادن و دلبستن را از سرم بیرون میکنم ، هر چه عشق و دوست داشتن است را از دلم دور میکنم،اگر از تنهایی بمیرم هم دلم را با هیچکس آشنا نمیکنم….

دیگر بس است ، تا کی باید دلم را بدهم و شکسته پس بگیرم، تا کی باید برای این و آن بمیرم؟